حریر

نوشته های من.

حریر

نوشته های من.

حریر

اینجا برای اینه که بتونم حرف هامو بزنم. حرف هایی که بعضی وقت ها گیر می کنه تو گلوم و من رو به سمت خفه شدن می بره. شاید این وبلاگ بتونه منو از خفگی نجات بده، شاید هم نتونه. اما در هر صورت..
به وبلاگ من خوش اومدید:)

آخرین مطالب

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «فرار» ثبت شده است


لطفا با آهنگ گوش کنید: لینک



می‌خوای چیکار کنی؟ هوم؟ ‌می‌خوای فرار کنی؟ باز هم ؟ 
خیلی دوست دارم دلیل این بارت رو بشنوم! چی شده؟ باز هم شکستی؟ یا این بار یکی رو شکوندی؟ چند نفر؟ چند نفر رو انداختی زمین و از روشون رد شدی؟
فرار کن...آره فرار کن. حالا کجا می‌خوای بری؟ تنها میری؟ بند کفش هاتو محکم می‌کنی و می‌زنی به دل جاده؟ و همون‌طور که با دست هات خودتو محکم بغل کردی تا گرم شی، می‌دویی و می‌دویی و می‌دویی! دوست دارم بدونم می‌دویی تا فرار کنی یا می‌دویی تا این سرمای ترسناک بهت نرسه! خودتو محکم بغل کردی! کجا میری؟ کجا میری؟ این چیزیه که دوست دارم بدونم!
کجا رو برای رفتن داری؟ تو از اون‌جا به این‌جا فرار کرده بودی....چه زمانی بود؟ شاید هزار سال پیش! و قبل از اون‌جا هم از جای دیگه‌ای فرار کرده بودی این جا. می‌بینی؟ من خوب یادمه. تو الان جایی رو داری که فرار کنی بری اونجا؟ 
اصلا کسی رو داری؟ خب وقتی از تاریکی‌های خونه‌تون فرار کردی این‌جا، من منتظرت بودم. من دست‌هات رو گرفتم. با نفسم گرمش کردم! الان میری کجا؟ میری پیش کی؟ کی دست‌هات رو می‌گیره و آروم ها می‌کنه؟ کی گرمت می‌کنه؟
آره بدو! بدو! وقتی رسیدی اون‌جا، همون‌جایی که احتمالا خیلی دوره و احتمالا گرمه تا نیاز به کسی نباشه که دست هات رو گرم کنه، اون‌جا بشین زمین و همون‌طور که نفس نفس می‌زنی به من فکر کن. فکر کن محکم بغلت کردم چون این کار رو خوب بلدم! خوب!
مثل تو که فرار کردن رو خوب بلدی. هیچ وقت نموندی تا بجنگی. همیشه فرار کردی. و برای همین همیشه یه جفت کتونی خوشگل داشتی و عاشقشون بودی. ازش هیچ وقت جدا نمی‌شدی! می‌فهمم!
تو دیوونه‌ای؟ مثل منی؟ مثل من دیوونه‌ای؟ ما دیوونه‌ایم؟ شکی نیست! اما من یه دیوونه‌ایم که می‌تونه خوب بغل کنه، یه نفر رو که تازه از فرارش خلاص شده رو آروم کنه و دستاش رو بگیره. تو یه دیوونه بهتر هستی. چون تونستی من دیوونه رو دیوونه‌تر کنی. عجیبی و من غرق عجایب توئم. وقتی تو چشمات خیره میشم حس می کنم آلیسم که تو سرزمین عجایب گم شده...

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ بهمن ۹۵ ، ۱۵:۱۲
حریر حیدری


این حس خیلی هاست،در خود فرو رفتن. شاید که بتوانیم از دنیا و هرچه در آن است فرار کنیم.که به دوردست های وجودمان بگریزیم و دیگر آن کسی که موجب آزار ماست را نبینیم. بله شاید دقیقا همین باشد،فرار. فراری که کسی متوجه آن نمی شود،نه تا وقتی که خیلی دیر شود...ولی روزی می آید که دیگر نمی شناسنت. آن روز همان روزی است که تک تک رشته هایی که تو را به بیرون از خودت در زندگی واقعی وصل می کرد بریده می شودو آن روز حتی کسی که می گفت از تو متنفر است طعمی غریب از دلتنگی را می چشد...آن روز می آید که تلاش می کنند من را از درونم بیرون بکشند ولی متوجه می شوند که من مدت های مدیدی ست که غرق شدم، که مدت هاست صدایی از من شنیده نمی شود. به یاد می اورند روزی بود که در جستجوی کمک دست و پا می زدم و حتی یک نفر مرا از آب نگرفت. نمرده ام،این را می دانم. ولی خود را زنده هم نمی دانم. همه بسیار غریب به نظر می آیند!گویا که من از دنیایی دیگرم و آن ها تنها رهگذری ازدنیای همسایه اند و به زودی اینجا را ترک می کنند. و من،من ساکت و ثابتم. من همین جا در درون خودم نشسته ام و به رفت و آمد دیگرانی نگاه می کنم که شاید روزی برایم آشناتر از خطوط مشت گره کرده ام بودند،و اکنون؟اکنون تنها منم و خودم. خودم و مشتی که آرزو دارد بر جایی کوبیده شود ولی دلرحمیم باعث می شود آن را بارها و بارها بر خودم فرو بیاورم. دیگر منی وجود ندارد...در خود غرق شده ام و حتی مشتم هم به زیر آب فرو رفته است.


#Silk

۱ نظر موافقین ۲ مخالفین ۰ ۲۱ آبان ۹۵ ، ۱۹:۵۴
حریر حیدری